Geen teamplayer in hart en nieren en al helemaal geen zin om elke vrijdagavond naar de lokale sporthal te fietsen voor een potje badminton? Dat kan. En dat is helemaal niet erg, want elk mens steekt anders in elkaar. Of heeft gewoon iets anders te doen op vrijdagavond.
En toch heb ik me suf gebadmintond (spel je dat zo?) tijdens mijn vakantie. Leuke camping, ruime plekken, niet al te druk, maar: veel kinderen! En als vier van die kinderen ook nog neefje en nichtjes (allemaal onder de 10 jaar) zijn, dan ontkom je niet aan de vraag: Ga je mee badmintonnen? En als je met de één gaat spelen, dan heeft de volgende al een nummertje getrokken voor het volgende potje. Hartstikke leuk om die kinderen de technieken van het betere campingbadminton bij te brengen. Al binnen een week ging werd al duidelijk welke badmintonprofs zich in onze familie bevinden. En welke maar beter iets anders kunnen gaan doen. De gesneuvelde badmintonrackets hebben we mee naar huis genomen als aandenken. “Het is ook geen hockey!” Hoor ik mezelf nog roepen. Hielp dus niet.
En gezond, dat badmintonnen! Ik heb nog nooit zo’n sportieve vakantie gehad. Doe mij nog maar een Solero!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten