Lees jij de Libelle? Ja, die lees ik. Per ongeluk eigenlijk. Ik had eerst een abonnement op de Esta, maar die was ik na 3 nummers al moe. Ben geswitcht naar het wekelijkse blad over van alles en nog wat. En over Tineke Beishuizen. Tineke snapt mij. (Behoor ik waarschijnlijk toch tot de doelgroep van Libelle!) Zij weet namelijk ook dat ’s avonds op de bank hangen heerlijk is. En dat als je de hele week loeihard gewerkt hebt, geen zin hebt om je sportoutfit aan te trekken en sportief uit je dak te gaan.
Maar ook Tineke had last van zo’n stemmetje in haar hoofd, denk ik. Zo’n stemmetje dat blijft klinken: “Gooi dat pak koekjes aan de kant en hup in de benen!” Zak chips mag ook trouwens. Niks is moeilijker dan dat: van de bank afkomen, als je al op je favoriete plekje bent neergeploft, voeten op tafel, boekje erbij of TV aan, gordijnen dicht, niks meer hoeven.
Maar goed, Tineke heeft de oplossing. Onlangs verscheen een column van haar in dat damesblad over van alles en nog wat en die begon met de zin: ‘Ik weet niet wanneer de afkeer van lichaamsbeweging bij mij is begonnen…misschien wel zoiets als genetisch bepaald’. Herken je ‘m? Smoes nummer 1: ‘genetisch bepaald denk ik’.
De laatste zin van de column was: ‘…ben nog steeds behoorlijk lui, maar zonder een half uurtje bewegen is mijn dag niet meer compleet.’
Goed hè, Tineke is het gewoon gaan doen! Elke dag van de bank af. Helemaal zelf. Applaus! Kan ik ook, zeker weten! Niks nie, genetisch bepaald.... kwestie van karakter tonen, uch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten