Knie

Nooit geweten dat ik hardlopen leuk zou vinden. Met Renate Wennemars in mijn oren (de runningcoach van de Atletiekunie en de vrouw van Erben inderdaad. Renate was vroeger ook omroepster bij Veronica, wist je dat?)wist ik mijn hardloopkwaliteiten op te vijzelen tot maar liefst 3 kilometer aan een stuk! Trots! Niet meer normaal. Mijn knie was minder blij. Ik hoorde dat je knie in geval van joggen de druk van omgerekend 3x je lichaamsgewicht op moest vangen. Dat vond mijn knie geen goed idee en protesteerde. En terecht denk ik. Jammer, want hardlopen is hartstikke handig. En goedkoop. Je kunt altijd gaan hardlopen als het jou uitkomt. Je bent niet afhankelijk van de openingstijden van de sportschool (die smoes kun je niet meer gebruiken) en het kan in het donker, zodat niemand ziet als je totaal buiten adem maar even een stukje gaat wandelen. Het kost je niks. Alhoewel: een goed paar hardloopschoenen kan knieproblemen voorkomen. Zeiden ze. Is bij mijn knie helaas niet de oplossing gebleken.

Genetisch bepaald stemmetje

Lees jij de Libelle? Ja, die lees ik. Per ongeluk eigenlijk. Ik had eerst een abonnement op de Esta, maar die was ik na 3 nummers al moe. Ben geswitcht naar het wekelijkse blad over van alles en nog wat. En over Tineke Beishuizen. Tineke snapt mij. (Behoor ik waarschijnlijk toch tot de doelgroep van Libelle!) Zij weet namelijk ook dat ’s avonds op de bank hangen heerlijk is. En dat als je de hele week loeihard gewerkt hebt, geen zin hebt om je sportoutfit aan te trekken en sportief uit je dak te gaan.

Maar ook Tineke had last van zo’n stemmetje in haar hoofd, denk ik. Zo’n stemmetje dat blijft klinken: “Gooi dat pak koekjes aan de kant en hup in de benen!” Zak chips mag ook trouwens. Niks is moeilijker dan dat: van de bank afkomen, als je al op je favoriete plekje bent neergeploft, voeten op tafel, boekje erbij of TV aan, gordijnen dicht, niks meer hoeven.

Maar goed, Tineke heeft de oplossing. Onlangs verscheen een column van haar in dat damesblad over van alles en nog wat en die begon met de zin: ‘Ik weet niet wanneer de afkeer van lichaamsbeweging bij mij is begonnen…misschien wel zoiets als genetisch bepaald’. Herken je ‘m? Smoes nummer 1: ‘genetisch bepaald denk ik’.

De laatste zin van de column was: ‘…ben nog steeds behoorlijk lui, maar zonder een half uurtje bewegen is mijn dag niet meer compleet.’

Goed hè, Tineke is het gewoon gaan doen! Elke dag van de bank af. Helemaal zelf. Applaus! Kan ik ook, zeker weten! Niks nie, genetisch bepaald.... kwestie van karakter tonen, uch!

Grote broek

De wereld van de outdoorsportmode is niet gemaakt voor vrouwen met dikke bovenbenen, brede heupen en/of dikke billen. (Lees: 80% van de Nederlandse vrouwen) Vermoedelijk gaan fabrikanten van outdoormode ervan uit dat de bergsporters, klimmers, wandelaars en fietsers bij voorbaat allemaal uit hetzelfde hout gesneden zijn: sportief (dus slank?). Het passen van wandelbroeken was dan ook niet erg egostrelend. Niet dat ik nu aan mega-overgewicht lijdt (jawel, mijn bmi is te hoog, mijn vetpercentage ook en er zou ook nog wel tien kilo af mogen) maar lichaamsbouw zegt ook wat. Het begon trouwens best goed: het t-shirt en de fleecetrui, let wel: de damesmodellen, die zaten erg goed. Stonden nog leuk ook! Best belangrijk voor een vrouw. Eenmaal bij de wandelbroek aanbeland, zakte de stemming. ‘Of ik toch maar even de herenmodellen wilde passen, want die zaten ruimer bij de buik en bovenbenen. ‘ Aangemoedigd begin ik bij maatje L. Helaas, te strak. Bij de bovenbenen! Dan maar een maatje groter. Oké, de broek past, maar ziet er dus niet uit. Bij de bovenbenen zit-ie goed, maar bij de taille (die ik dus wel heb) zit me een ruimte! Absoluut een riem nodig. Andere oplossing is er niet,  dus ik ga straks die berg op met een hobbezak van heb ik jou daar. Een Beierse bierbuik past er drie keer in, zeg maar. Hoofdzaak is dat mijn bovenbenen er in passen en dat ik dus nog op een redelijk comfortabele manier die berg op kom (met riem)

Toch een boodschap aan de ontwerpers van die fantastische technische hoogstandjes, want dat zijn het: luchtdoorlatend, waterdicht, winddicht, lekker warm als het koud is, niet te warm als het buiten warm is enzovoort: denk ook even na over vrouwen die eindelijk zo ver zijn dat ze willen sporten, eventueel willen afvallen, vrouwen met diabetes type II hebben vaak een zwembandje waar ze vanaf willen. Tip: neem een vrouw in dienst die de broeken voor de niet-standaard outdoortypjes ontwerpt. Ik zeg je dat het een gat in de markt is. Bied me bij dezen dan ook vrijwillig aan om model te staan. Dank!

Persoonlijke coach

Direct Life om je nek? Nee, de Direct Life (chipje met lampjes dat beweging registreert gekoppeld aan Aleida) in de prullenbak zul je bedoelen. Ik had het ding nog geen acht dagen om mijn nek en nog geen halve dag e-mailcontact met mijn persoonlijke coach Aleida (wie die naam verzonnen heeft! Wat mij betreft heette ze Helga) of de huisvrede was gebroken. ‘Weg met dat ding’, verzocht vriendlief al gauw. ‘Waarom?’ vraag je je af? ‘Je moet toch die berg op?’ Ja, inderdaad en daar gaan we ook echt wel voor trainen, maar niet met een geautomatiseerde persoonlijke coach met de flitsende naam Aleida die eigenlijk gewoon een mailserver is die om de zoveel tijd gestandaardiseerde mailtjes stuurt. Gek (en strontchagrijnig) werd ik ervan. Allereerst word je geïdentificeerd als man met zittend werk (lees: lui). Daar schrok ik van, want ik vind vier keer in de week naar de sportschool om me helemaal in het zweet te werken verre van een ‘luie man’. En als onze Aleida zich ook maar een beetje in mij verdiept had, dan wist ze dat ik een vrouw was. Het volgende mailtje waarmee het helemaal fout ging: ‘tips van Aleida’. Nou, nou, nou, die Aleida, wat een bijdehante tante. Tip 1: neem eens wat vaker de trap. Hahaha, ik neem ALTIJD de trap, want ik ben bang voor liften! (Vooral bang voor die liften die er een sport van maken om tussen twee verdiepingen te blijven hangen) Tip 2: ga eens wat vaker met de kinderen of kleinkinderen spelen, dan verbruik je ook calorieën. ALEIDA! Ik heb geen kinderen en dus ook geen kleinkinderen, wat ben je nu voor een persoonlijke coach! Zo, het is er uit. Moraal van het verhaal: Direct Life van mijn nek hoppekee naar de prullenbak verbannen. Ik ga toch wel sporten, pak de trap en de fiets. Laat die persoonlijke coach maar zitten…