Potjes badminton

Geen teamplayer in hart en nieren en al helemaal geen zin om elke vrijdagavond naar de lokale sporthal te fietsen voor een potje badminton? Dat kan. En dat is helemaal niet erg, want elk mens steekt anders in elkaar. Of heeft gewoon iets anders te doen op vrijdagavond.

En toch heb ik me suf gebadmintond (spel je dat zo?) tijdens mijn vakantie. Leuke camping, ruime plekken, niet al te druk, maar: veel kinderen! En als vier van die kinderen ook nog neefje en nichtjes (allemaal onder de 10 jaar) zijn, dan ontkom je niet aan de vraag: Ga je mee badmintonnen? En als je met de één gaat spelen, dan heeft de volgende al een nummertje getrokken voor het volgende potje. Hartstikke leuk om die kinderen de technieken van het betere campingbadminton bij te brengen. Al binnen een week ging werd al duidelijk welke badmintonprofs zich in onze familie bevinden. En welke maar beter iets anders kunnen gaan doen. De gesneuvelde badmintonrackets hebben we mee naar huis genomen als aandenken. “Het is ook geen hockey!” Hoor ik mezelf nog roepen. Hielp dus niet.

En gezond, dat badmintonnen! Ik heb nog nooit zo’n sportieve vakantie gehad. Doe mij nog maar een Solero!

Dikke vette streep eronder

Wat is dat toch met ons, vrouwen? Waarom hebben we die prestatiedrang? Waarom hebben we altijd het idee dat iets vandaag moet? En waarom vinden we dat we overal aan mee moeten doen om bij te blijven? Onderzoek heeft uitgewezen dat met name vrouwelijke 30-plussers veel op Facebook zijn te vinden. En op Twitter. We zijn er continu zoet mee. Lekker in contact met je vrienden. Alles delen. Alles ja. Ook wanneer je niks te melden hebt, vind je dat je iets moet melden. En andersom ook: ik wil weten of jij nog iets gemeld hebt!

Tijdens mijn jaarlijkse twee weekjes computerloos kamperen heb ik daar eens over nagedacht. Het kwam eigenlijk meer vanzelf op me af: wat een rust, twee weken zonder computer en zonder smartphone. En niet alleen rustgevend, maar ook heel inspirerend. Ik kon eindelijk mijn hoofd eens ‘leegmaken’ en over dingen nadenken die er wat mij betreft wel toedoen. Zo kwam ik tot de conclusie dat twitteren heel eenvoudig een obsessie kan worden. Je wilt per se weten waar die ander mee bezig is. Ook al meldt hij of zij dat-ie met de benen op tafel op de bank hangt en naar RTL Boulevard kijkt (nou en?), we willen het weten!

Ik heb er een dikke vette streep ondergezet. Onder twitter. Ik doe het niet meer. Ik hoef niet mee te doen en ik loop niet achter als ik een keer niet meedoe. Rust in de tent. Waar vakantie al niet goed voor is.

Koolhydratenuurtje

Wat mij betreft is het woord van 2011: koolhydratenuurtje. Wat dat nu weer is? Nou, het maakt in elk geval onderdeel uit van een nieuw – alhoewel, nieuw…het is er al vanaf 2009 – dieet: grip op koolhydraten van Yvonne L.  Zie Yvonne maar als de opvolger van dr. Frank. Yep, een nieuwe rage in dieetland. Koolhydraten zijn uit, vet is in, zoiets. Tenminste, dat is wat ik er van gehoord heb. Ben nog niet helemaal overtuigd, maar wel getriggerd. Getriggerd door termen als koolhydratenverslaving en voedselverslaving. Erkenning!

Heb jij ook wel eens het idee dat je de hele dag door kunt eten? Maar dat als je dan eet, dat je er niet echt veel energie van krijgt? Sterker nog, een powernap op zijn tijd, zie je wel zitten. Diëtiste Yvonne snapt hoe dat komt! Jouw lijf is verslaafd aan koolhydraten. Hoe meer oh zo gezonde donkerbruine, heelveelgranen boterhammen, crackers, koeken en lightzuivel je eet, des te meer trek je krijgt. En afvallen, ho maar. Je komt er eerder van aan! Dus daarom krijgen we het nooit voor elkaar om dat ideale streefgewicht met die gezonde BMI te bereiken. Ik had al zo’n vermoeden dat het een voedselverslaving dan wel eetprobleem was en nu zie ik het eindelijk bevestigd! Ben er nog niet helemaal uit hoe dit dieet werkt, maar ik ben nu al enthousiast. Applaus voor Yvonne. Met dank aan Hanneke voor de tip. En excuses aan Hanneke voor het in lachen uitbarsten bij het horen van het woord van 2011: koolhydratenuurtje.